Dört yaşındaki çocukların genellikle hayvan zulmü kavramı yoktur, ancak dört yaşındayken babamla Animal Planet'i izlerken öyle olduğunu fark ettim. Gri bir kedi yavrusu çaresizce bir borunun içinde mahsur kalmıştı ve ben genç yaşımda bile, birinin bu kadar masum ve çaresiz bir hayata karşı nasıl bu kadar zalim olabileceğini merak ederek, kurtarıcıların kediyi kurtarışını gözlerimde yaşlarla ve kırık bir kalple izledim. .
15 yaşında Happy Homes Hayvan Kurtarma'da gönüllü olmaya başladım. Her hafta iki saatimi Manhattan'dan Kuveyt'e kadar her yerde ölüm barınaklarından kurtarılan kedilere ayırıyordum. Tüm kalbimi bu kedilere verdim, özellikle de korkunç bir travma geçirip sırf endişeden kusanlara. Bu kedilerden biri de Kraliçe'dir.
Queen, parlak mavi gözleri ve burnunun üzerinde korkuluk gibi siyah bir üçgeni olan güzel bir Kar Ayakkabılı kedidir. Onunla tanıştığımda, yavru kedileri satılmak üzere elinden alındıktan sonra şiddetli doğum sonrası depresyonu yaşıyordu. Queen artık yetiştiricilerine fayda sağlayamadığı için sokakta terk edildi ve bir pound tarafından alındı. Korkunç bir şekilde, ötenazi yapılmasına hazırdı.
Bir zamanlar güzelliği nedeniyle değer verilen bir kedinin çöp gibi atıldığını öğrenmek bir kez daha kalbimi kırdı. Ona ilk dokunduğumda, bir deri bir kemik kalmış halde kendi bedeninin altında saklanıyordu ve korkudan titriyordu. İnsan eli ona yalnızca zulmünü göstermişti ve ben de ona hepimizin bu kadar kötü olmadığımızı göstermek için o kadar çaresizce çalışıyordum ki.
Bu noktada Queen on aydır Happy Homes'taydı. Hiçbir insana duyduğu güvensizlikten dolayı zar zor yemek yiyordu ve doğum sonrası depresyonu, personelin çabalarına rağmen hiçbir iyileşme görmemişti. Onun bana alışmasını o kadar çok istiyordum ki, kokuma alışsın diye eşofmanımı yatağının üstüne bırakıyordum.
İki ay sonra Queen'in benim gönüllü olduğum evlat edinme merkezinde kalmak yerine koruyucu aileye dönmesi planlandı. Gitmesine izin veremezdim, bu yüzden şansımı denedim ve Queen'i eve getirdim; artık enerjik, sevecen bir kedidir ve Boar's Head hindisine olan gizli aşkını doyurduktan sonra nihayet biraz kilo almıştır.
Queens'in hayvan istismarının üstesinden gelme hikâyesi mutlu sonla bitiyor ama pek çok kişi mutlu sonla bitmiyor. 150 saatten fazla gönüllü çalışmam sırasında tanıştığım bazı kedilere o kadar kalpsiz davranıldı ki bir daha asla güvenemeyeceklerdi.
İnsanların hayvanlara davranış şeklini değiştiremeyeceğimi biliyorum ama Happy Homes'ta geçirdiğim zaman bir başlangıç. Korkunç derecede istismara uğrayan bu kedilere insanlığın iyi bir yanının olduğunu gösterdim. Bu, dört yaşındaki bir kız çocuğu olarak kırılan kalbimi iyileştirmeye yetti; herkesin hayvan canlarının canlı gibi muamele görmeyi hak ettiğine inanmadığını öğrenmesi.
Yazar hakkında:
Adım Erin Layton ve New Jersey'deki Stockton Üniversitesi'nde ikinci sınıf öğrencisiyim. Bugüne kadar New Jersey'deki Old Bridge merkezli Happy Homes Hayvan Kurtarma'da gönüllü olarak 150 saatten fazla zaman harcadım. Hayvanlara olan sevgim, henüz dört yaşındayken kurtardığımız kendi kedilerim, turuncu tekir kedi yavrularımla başladı. Bugün, lazanya yerine ikram olarak bana miyavlayan Garfield görünümlü, tamamen büyümüş yaratıklar. Amerika Birleşik Devletleri'ni dolaştım, bu dünyayı olduğu gibi takdir ettim ve ceza adaleti alanındaki kariyerimle bir gün burayı daha iyi bir yer haline getirmeyi umuyorum.
